Zenuwachtig ben ik niet als we vrijdag door de diepste krochten van het ziekenhuis eindelijk bij de o.k. afdeling aankomen.
Eigenlijk voel ik me verveelt. "Been there, done that". En er gaat ook zo veel vrije tijd inzitten.
Ik heb de neiging mij nogal sexy te kleden als ik naar het ziekenhuis moet, voer voor psychologen.
Ook vandaag draag ik hold up kousen, een laag uitgesneden zwart jurkje en laarsen met 10 cm hakken.
Mijn eigen arts/anesthesiologe is ziek en ik krijg een vervanger.
Zijn naam lijkt azieatisch en thuis al vertel ik Frank al het volgende:
In mijn kindertijd was elke anesthesioloog een klein indonesisch mannetje met een super ego, slechte beheersing van de nederlandse taal en geen sociale talenten.
Ik was dus zeer benieuwd.
Na 10 minuten wachten word ik geroepen op een bed in de verkoeverkamer gedrapeerd.
Ik leg maar weer eens uit dat ik epilepsie heb en dat de verlichting daar er voor zorgt dat ik net een defect stoplicht lijk.
Ik word de operatiekamer ingereden door een leuk turks meisje van het formaat "gezellig".
Het staat haar echt mooi.
In de ok zie ik een dwerg aziaatje model indo met uilebril binnenglippen.
Ik zeg tegen het meisje: O jee ik krijg gelijk, de klassieke anesthesioloog uit mijn jeugd".
Ik geef een toelichting en vreemd genoeg snapt ze me meteen en geeft me gelijk.
Het mannetje stelt zich niet aan me voor zoals verwacht maar noemt me wel "mevloutje".
"U heeft pijn in uw rechterbeen mevloutje".
"Nee in mijn rechterheup".
"Oke pijn in uw rechterbeen".
Ik zeg nog 3 keer heup en geef het dan op.
Het is een pocket dictator.
"Lig eens stil mevloutje".
"Dat kan ik niet, daar krijg ik een uitkering voor".
Het meisje krijgt de slappe lach maar probeert dat te verbergen.
Vier spuiten en meganaalden later jagen ze stroom door mijn been om de zenuwen om zeep te helpen.
Het is pijnlijk maar goed te doen alleen zie ik nog steeds het nut niet, ik heb toch een zere heup?
Ondertussen moet iedereen wel denken dat ik gestoord ben want ik heb voordurend de slappe lach om de bizarre situatie
De arts verdwijnt zonder iets noemenswaardigs te zeggen via een achterdeurtje van het toneel.
Iedereen knipt en buigt voor hem, de droom van elke man.
Bespottelijk.
Terug in de verkoeverkamer heb ik het eigenlijk al wel weer gezien en wil naar huis of de stad in.
Egoartsje loopt nog even langs klopt op mijn been.
"Gaat goed mevloutje?".
Er breekt wat paniek uit, egoartsje is boven zijn theewater. Hij loopt achter op schema maar er is niet genoeg personeel en niet genoeg bedden vrij.
Iedereen fluistert en kijkt angstig.
Ik stel voor dat ik vertrek om plek te maken maar ik moet nog braaf blijven liggen.
De controle afspraak bij mijn eigen arts kan pas in januari en dan ook nog telefonisch.
We gaan nog wel de stad in maar ik ben erg moe dus na een uurtje gaan we toch maar naar huis.
Inmiddels zijn we een paar dagen verder.
Ik heb net een nieuw nachtelijk pijnrecord in mijn heup achter de rug.
Met wat extra morfine en ultiem nietsdoen sleur ik me de dagen door.
Dit experiment behoeft voor mij geen herhaling.
Acceptatie en humor lijkt me de enige juiste weg.
Published with Blogger-droid v1.7.4
