Het einde van iets moois

Frank en ik hebben eergisteren besloten onze relatie te beeindigen.
We zijn bijna 10 jaar samen geweest en het waren liefdevolle, intense en mooie jaren.
Ik ben degene die deze beslissing genomen heeft, ik was niet meer gelukkig in de relatie.
Wat Frank betreft zijn zijn gevoelens naar mij niet echt veranderd en hij had dan ook nog wel verder willen gaan.
Ik kan dat helaas niet.
Frank ziet wel in en voelt wel aan dat dit de juiste beslissing is.
Ik houd nog van hem maar ben in de afgelopen 10 jaar teveel veranderd om de relatie nog voort te kunnen ze
Ik heb het gevoel dat wij elkaar(onbewust) afremmen in onze ontwikkeling. we kunnen persoonlijk niet meer groeien in onze relatie en we houden ook elkaars groei op persoonlijk vlak tegen.
Ik heb meer fysieke en mentale vrijheid nodig, meer tijd en ruimte om alleen te zijn.
We hebben allebei ook andere ideeën over wat we in de toekomst nog uit het leven willen halen.
Het feit dat ik in de afgelopen 2 jaar ernstig ziek ben geworden heeft zeker bijgedragen aan deze beslissing maar het is zeker niet de hoofdzaak.
Ook onze onorthodoxe niet monogame levensstijl is er niet de oorzaak van dat we uit elkaar gaan.
Het gaat gewoon om 2 mensen die nog van elkaar houden maar die allebei weten dat het beter is om niet meer samen een leven te delen.
We zijn allebei erg verdrietig en hebben vanmiddag in elkaars armen al gehuild om alles wat we verliezen, maar het is de juiste beslissing.
Mede omdat wij in de WSNP zitten is het heel lastig om daadwerkelijk uit elkaar te gaan tot het traject voltooid is.
We hebben dan ook besloten om in eerste instantie onze flat op te delen en als huisgenoten te gaan leven.
Frank krijgt de (zeer) grote slaapkamer als woonkamer en daarbij de kleine slaapkamer waar we samen sliepen.
Ik krijg de grote woonkamer met aangrenzende keuken, daar staat mijn aangepaste bed al en ik voel mij daar prettig.
Praktisch gezien hoeven we niet door elkaars ruimtes om de badkamer, wc en douche te gebruiken.
Na de feestdagen begin januari gaan we het huis herinrichten.
We gaan eerst zo proberen de woning te delen, gaat dit niet dan zal Frank met hulp en steun van mij alsnog een andere woning zoeken.
We gaan er nu vanuit dat deze regeling gaat werken.
We hebben geen ruzie en de sfeer onderling is verdrietig maar goed, het zal ons dan ook wel lukken de feestdagen samen in harmonie door te brengen.
Vanmiddag kreeg ik van Frank een gedicht en hij vroeg mij of ik dat op deze blog wilde zetten om zijn gevoelens te verwoorden.
Dat doe ik hieronder.
Ik wil jou bedanken Frank voor 10 mooie jaren samen en zeggen dat ik nog steeds om je geef, ik zal zeker proberen om je te helpen weer geluk te vinden mijn lief.

Op speciaal verzoek .

Oud word vervangen door nieuw
De toon word gezet
Niet meer van elkaar
Houden van is sterk en blijft
Niet weg en toch daar
Beloftes worden waar
Waar heden en verleden hun pact hadden gesmeed
Wij lief en hard voor elkaar wisten de kans
Krachtig het leven nemen
Helder zien met geest en ziel
Altijd geweten
Het hier en nu geeft ons kracht
De keuze is gemaakt
Creëren en weer leren
Nieuwe toekomst met nieuw gevoel vol leven
Dankbaar voor gekregen verdriet
Zij was mijn leven
Zij is nu nog in mijn leven
We blijven delen
Dank mijn lief voor je keuze

Frank

Wat zijn er nog geweldige mensen!

Zoals jullie misschien wel weten ben ik echt stapelgek op koken.

Het is bijna meer een obsessie als een hobbie.

Van de 2 a 3 uur die ik op sommige dagen nog kan zitten gebruik ik al die tijd het liefst aan koken.

Ik moet een bepaald dieet volgen wat neerkomt op geen vlees vrijwel geen zuivel of vet en niet te veel suiker.

Ik kijk 's avonds als ik in de slaapkamer ben gaan liggen rustig 2 uur youtube kookvideos op mijn mobiel en ik ben verslaafd aan de nieuwe kookzender.

Frank word er soms gek van denk ik maar ik kook ook voor hem, wel vlees en wat hij maar lust, en hij merkt de vooruitgang.
Nu heb ik nog 2 grote wensen voor in de keuken, een elektrische oven, want de mijne is kapot en een slowcooker of crockpot zoals je hier boven ziet.

In de slowcooker kun je net als vroeger op een petroleumstel heerlijk langzaam koken.
Natuurlijk is hij heerlijk voor vlees en zo, je kunt er zelfs taart en lasagne in maken, maar hij is ook heel geschikt voor vegetarisch eten,

Mijn granen en soepen zijn langzaam gekookt het fijnst.

De slowcooker kun je rustig op de laagste stand 10 uur laten sudderen en rustig gaan slapen.

Ik wil dus echt dolgraag zo'n ding en had gisteren op twitter gezet dat dat nog een wens was.

Vannacht kon ik niet slapen en ik keek op twitter.

Iemand die ik volg, Jetty, zei dat ze nog een slowcooker had staan en dat ik hem gratis mocht hebben.

Met trillende handjes heb ik teruggetwitterd hoe lief ik dat vond en dat ik dat heel graag wilde.

Vanmorgen had ze me al gemaild, zij woont dicht bij de efteling en dat is natuurlijk een hele reis, maar na enig mailen bood ze aan de slowcooker op te sturen en ze wilde niet eens dat ik de verzendkosten betaalde.

Net kreeg ik een mailtje dat hij al verstuurd is en of ik het niet erg vond dat het een wat ouder model is.

Natuurlijk niet gek lief mens !
Ik ben er zo blij mee en vind het zo lief dat ik er een brok van in mijn keel heb.

Ik heb al gebruiksaanwijzingen en recepten gegoogled.

Wat een schat van een mens en wat een geweldig kerstkado!

Strijdbaar

Deze strijdbare dame heb ik ongeveer een jaar geleden gemaakt in psp.

Herkennen jullie mijn gezicht?

Deze hobby zou ik graag weer proberen op te pakken.

Morgen zal ik eerst Photoshop maar weer eens installeren op mijn laptop.

Als ik er nog tijd voor heb nadat ik de vriezer ontdooid heb en een recept heb bedacht voor aardpeer.

Oja en ik wil ook nog verse appelcompote maken.

De bioboer is geweest vandaar.

Dat is eigenlijk veel te veel voor 1 dag.

Maar ach ik heb de zondag ook nog, een mens mag hopen toch.

Published with Blogger-droid v2.0.1

Bedankje

Bedankt allemaal voor de lieve reakties op mijn vorige blogje

Het is fijn dat veel mensen dit gevoel herkennen.

Al is dat natuurlijk voor hun minder prettig :-)

Ik zal er troost uit putten op mijn moeilijke momenten.

En vergeet niet, ik denk zeker ook aan jullie.

Published with Blogger-droid v2.0.1

Published with Blogger-droid v2.0.1

(verkozen?) Eenzaamheid

Ik betrap mezelf er de laatste tijd vaak op dat ik me eenzaam voel.
Met mijn familie heb ik weinig contact. Hoe vaak ik al niet gehoord heb "Ik kom volgende week langs".
Een aantal van hen neem ik dat niet kwalijk zij hebben zelf een moeilijk en druk bestaan.
Van anderen begrijp ik de beloftes niet want zij beweren aan de buitenwacht erg te hechten aan familiebanden.
Woorden en daden, een wereld van verschil.
Diezelfde groep schijnt ook na herhaaldelijk uitleggen niet te begrijpen dat bedlegerig zijn voor mij geen keuze is.
Ja, 1 keer per week ongeveer kan ik even wat langer zitten en naar buiten maar die 2 a 3 uurtjes moet ik besteden aan dingen die geregeld moeten worden.
De rest van de tijd kan ik niet lang genoeg uit bed om bv familie te bezoeken.
Mijn msn lijst word ook steeds stiller, wat ik ook wel begrijp.
Ik ben vaak te ziek of te moe om (lang) te msn-en op tijden die voor anderen geschikt zijn.
Real life vrienden heb ik weinig of niet meer en ik maak door mijn geisoleerde leven ook moeilijk nieuwe.
Tel daarbij op dat Frank ook geen kletser is en je snapt de situatie.
Misschien ben ik ook wel gewoon geen goed "vriendenmateriaal".
Mijn leven heeft natuurlijk weinig raakvlakken met dat van de meeste mensen en raakvlakken zijn een eerste voorwaarde voor vriendschappen.
Misschien ben ik ook wel gewoon wat raar en niet erg boeiend of aardig.
Ik zou gewoon zo graag eens regelmatig, soms luchthartig soms ernstig, met mensen van gedachten wisselen.
Nu moet ik alles alleen ontrafelen en kan ik ook mijn vele leuke dingen niet delen.
Eerst mijn msn lijst maar eens uitbreiden, iemand nog tips? :-)

Published with Blogger-droid v1.7.4

Middenklasser

Alweer een week geleden ging ik op pad voor het passen en uitproberen van een nieuwe ligrolstoel.
Ik had er al eentje uitgezocht maar er is net een nieuw model uitgekomen dat nog beter aan de eisen voldoet.
Ik zal 1 van de eersten in het oosten van het land zijn die deze rolstoel gaat gebruiken.
Dat vind ik dan wel weer leuk, op een feestje iemand tegenkomen met dezelfde jurk is tenslotte ook heel irritant.
Ik was op tijd, de verstrekker en adviseur ook, de leverancier had vertraging.
Het valt mij steeds weer op dat ik in handicap gerelateerde omgevingen gezien word als "leuk maar wel een raar mens".
Blauw haar en laarsen met 10 cm hoge hakken helpen daar natuurlijk ook aan mee maar mijn direktheid en vreemd gevoel voor humor versterken het effect.
Verstrekker en adviseur konden er nog wel mee omgaan maar leverancier voelde zich, op mijn meest assertieve momenten, geloof ik nogal van zijn stuk gebracht.
Ik had al een rolstoelbus terug besteld dus, op de mij zo heel eigen subtiele wijze, besloot ik voor de hele groep dat we koffie en mannenroddel zouden overslaan.
De stoel heeft 6 wielen en middenaandrijving, het is even wennen en men waardeert het niet als je er.meteen heel hard rondjes mee draait
Maar ja, het ding heeft niet voor niets een kleine draaicirkel...
Men waagde het mij dominant te noemen, hoe vreemd, ik weet gewoon wat ik wel en niet wil en kan.
De taxi was iets te vroeg en mijn favoriete chauffeur was zo.lief te wachten.
Hij genoot wel van het door mij geregiseerde real life cabaret.
Mensen snappen vaak niet dat je ernstig ziek kan zijn maar toch nog scherp en levenslustig.
Na het passen en meten wilde ik nog even de stad in. Ik verrekte nu toch al van de pijn.
Toen ik 5 uur later door een admunistratieve fout van het taxibedrijf met een mik vol morfine en kompleet gesloopt het huis binnen strompelrolde, wist ik weer waarom ik een ligrolstoel nodig heb.
Hieronder de nieuwe bolide, die hopelijk voor de kerst nog geleverd word.
Hij heeft de prijs van een middenklasser.
Mijn dank aan jullie, belastingbetalers is oneindig

Published with Blogger-droid v1.7.4

Ochtendgloren

Net zeven uur geweest.
Een nieuwe dag, niet zo veel geslapen nog maar ach...
Zal ik vandaag naar de Aldi kunnen?
Krijg ik permissie van mijn lijf?
Wat kunnen je criteria voor een geslaagde dag verschuiven, grappig.
De pijn neemt toe, straks om 10 uur mag ik wat morfine.
Tot die tijd maar wat luisterboeken en dommelen.
Moe van het tikken nu...
Een nieuwe dag.

Published with Blogger-droid v1.7.4

De schoonheid van interpunctie

To be or not.
To be is the question.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Prikkelbaar

Zenuwachtig ben ik niet als we vrijdag door de diepste krochten van het ziekenhuis eindelijk bij de o.k. afdeling aankomen.
Eigenlijk voel ik me verveelt. "Been there, done that". En er gaat ook zo veel vrije tijd inzitten.
Ik heb de neiging mij nogal sexy te kleden als ik naar het ziekenhuis moet, voer voor psychologen.
Ook vandaag draag ik hold up kousen, een laag uitgesneden zwart jurkje en laarsen met 10 cm hakken.
Mijn eigen arts/anesthesiologe is ziek en ik krijg een vervanger.
Zijn naam lijkt azieatisch en thuis al vertel ik Frank al het volgende:
In mijn kindertijd was elke anesthesioloog een klein indonesisch mannetje met een super ego, slechte beheersing van de nederlandse taal en geen sociale talenten.
Ik was dus zeer benieuwd.
Na 10 minuten wachten word ik geroepen op een bed in de verkoeverkamer gedrapeerd.
Ik leg maar weer eens uit dat ik epilepsie heb en dat de verlichting daar er voor zorgt dat ik net een defect stoplicht lijk.
Ik word de operatiekamer ingereden door een leuk turks meisje van het formaat "gezellig".
Het staat haar echt mooi.
In de ok zie ik een dwerg aziaatje model indo met uilebril binnenglippen.
Ik zeg tegen het meisje: O jee ik krijg gelijk, de klassieke anesthesioloog uit mijn jeugd".
Ik geef een toelichting en vreemd genoeg snapt ze me meteen en geeft me gelijk.
Het mannetje stelt zich niet aan me voor zoals verwacht maar noemt me wel "mevloutje".
"U heeft pijn in uw rechterbeen mevloutje".
"Nee in mijn rechterheup".
"Oke pijn in uw rechterbeen".
Ik zeg nog 3 keer heup en geef het dan op.
Het is een pocket dictator.
"Lig eens stil mevloutje".
"Dat kan ik niet, daar krijg ik een uitkering voor".
Het meisje krijgt de slappe lach maar probeert dat te verbergen.
Vier spuiten en meganaalden later jagen ze stroom door mijn been om de zenuwen om zeep te helpen.
Het is pijnlijk maar goed te doen alleen zie ik nog steeds het nut niet, ik heb toch een zere heup?
Ondertussen moet iedereen wel denken dat ik gestoord ben want ik heb voordurend de slappe lach om de bizarre situatie
De arts verdwijnt zonder iets noemenswaardigs te zeggen via een achterdeurtje van het toneel.
Iedereen knipt en buigt voor hem, de droom van elke man.
Bespottelijk.
Terug in de verkoeverkamer heb ik het eigenlijk al wel weer gezien en wil naar huis of de stad in.
Egoartsje loopt nog even langs klopt op mijn been.
"Gaat goed mevloutje?".
Er breekt wat paniek uit, egoartsje is boven zijn theewater. Hij loopt achter op schema maar er is niet genoeg personeel en niet genoeg bedden vrij.
Iedereen fluistert en kijkt angstig.
Ik stel voor dat ik vertrek om plek te maken maar ik moet nog braaf blijven liggen.
De controle afspraak bij mijn eigen arts kan pas in januari en dan ook nog telefonisch.
We gaan nog wel de stad in maar ik ben erg moe dus na een uurtje gaan we toch maar naar huis.
Inmiddels zijn we een paar dagen verder.
Ik heb net een nieuw nachtelijk pijnrecord in mijn heup achter de rug.
Met wat extra morfine en ultiem nietsdoen sleur ik me de dagen door.
Dit experiment behoeft voor mij geen herhaling.
Acceptatie en humor lijkt me de enige juiste weg.

Published with Blogger-droid v1.7.4

De tijd verstrijkt

Langzaam dan wel en naar mijn gevoel wat nutteloos.
Mijn dagritme is echt niet om blij van te worden.
Tot het ochtendgloren wakker dan, als Frank is opgestaan, twee uurtjes slapen.
Daar moet mijn lijf dan weer zo van bijkomen dat mijn armen bijna twee uur dienst weigeren, dat schijnt een fout signaal uit mijn briljante hersentjes te zijn.
Opstaan dan eindelijk, douchen schoonmaken de was of administratie doen.
Een half uurtje liggen, avondeten maken en afwassen.
Dan uitgeput in bed rollen om tv te kijken.
Tussen 24.00 en 01.00 verhuis ik dan naar mijn bed in de slaapkaner waar ik nog 2 a 3 uurtjes met mijn mobiel rommel of een luisterboek luister.
Daarna moet ik van mezelf proberen te slapen en begint de cyclus opnieuw.
Dit alles overgoten met een sausje van steeds meer pijn maakt dat de toekomst soms wat grijs lijkt.
Maar weet je?
Ik houd gewoon vol tot het beter word.
Iemand een betere suggestie?

Published with Blogger-droid v1.7.4

Beperking of uitbreiding?

Hai. de eerste blog vanaf mijn nieuwe stekje.
Ik had niet echt zin om te verhuizen maar mijn vorige blogprovider gaf niet de mogelijkheid om vanaf mijn mobiel te bloggen.
Ik kan de laatste tijd door alle fysieke achteruitgang steesd minder en moeilijker op mijn laptop werken.
Verder heb ik natuurlijk ook gewoon nu een vette smartphone en ben ik een gadget freak zodat ik jullie wat vakker kan berichten over mijn superspannende bestaan "kuch".
Mocht je mij nog niet kennen neen dan bij een bakkie koffie of thee even lekker de tijd om door mijn oude weblog heen te wandelen.
De link staat in het tekstje onder de kopfoto.
Voor alle trouwe lezers: Bedankt voor het meeverhuizen!
Ik ben van plan om lang op deze plek te blijven hangen.

Aanstaande vrijdag "mag" ik weer naar de pijnpoli voor een zenuwblokkade in mijn onderrug.
Mijn eigen arts is ziek en ik ben wel wat meer gespannen omdat de behandeling door iemand gedaan word die mijn quirks niet kent.
Scenario's als: " Euh dokter even pauze, ik krijg een aanval" en dat hij dan zegt: "Even rustig blijven mevrouwtje, het is zo voorbij" en dat ik hem dan tijdens een epileptische aanval ontzettend in zijn kruis mep en dat de naald niet in mijn rug terechtkomt maar in de bulls-eye zeg maar.
Ach het zal allemaal wel weer goed gaan, ik hoop dat ik wat maffe foto's kan maken om op de  blog te zetten.
Nu ga ik even op al mijn profielen mijn weblogadres veranderen "zucht".
Tot later en ik vind het leuk als je een spoor van je bezoekje hier achterlaat.